Efsunlu.şair Şiiri - Funda Yılmaz 3

“Kalanlar”

Çocukluğum gitti, adı bile sorulmadı,
Gençliğim sustu, gözyaşıyla yorulmadı.
Bir adam sandım, umutla doldu içim,
Oysa yıllar geçti, ben hep eksildim, biçildim.

Aynaya baktım, tanımadım yüzümü,
Saçlarımda sessizce ağardı hüzünüm.
Kalbim nasır tuttu, kırıldım bin kere,
Ama dimdik durdum, düşmedim yere.

Gözümde iki yıldız, elimde iki can,
Onlar için sustum, onlar için dayan.
Birinin gülüşü sabahıma güneş,
Ötekinin sözü yüreğime serin es.

Bir ev, dört duvar, ama içi cennet,
Çünkü artık huzur var, kin yok, nefret yok elbet.
Geçmişi bıraktım, ardımda bir iz,
Şimdi ben kadınım, hem anne hem deniz.

Yıkıldım ama yıkmadım,
Kırıldım ama kırmadım.
Ve en güzeli:
Sevildim sonunda, tertemiz bir “anne”