Geceyle yalnız Şiiri - Serpil Koçar

Geceyle Yalnız

Bu gece çok efkârlıyım, içmeden sarhoş gibiyim.
Düşmüşüm hayatımın soğuk dipsiz kuyularına.
Gamlı ve tasalı yüreğimle yas tutuyorum,
İpi kırılmış tespih gibi darmadağın olmuşum.

Radyoda çalan her şarkı dertle dolu.
Sanki kalbimin yaralarına dokunuyor.
Her nota sarıyor acımı usulca,
Her ezgi fısıldıyor kaybolan yıllarımın izlerini.

Geçmişin yasındayım; zaman artık geri dönmez.
Yıkık bir saray gibiyim sensiz buralarda.
O kaybolan günler artık düş oldu bana.
Yitirdiğim hayallerimi kim yeniden canlandırır?

Bilirim ki yine ben onaracağım yüreğimi.
Kimseden fayda yok; yalnızlığım sarar beni.
Yarın yeniden doğacak güneşim göklerde,
Dağılıp gidecek kara bulutlar üzerimden.

Ruhumun şifasıdır bu geceki gözyaşı.
Aksın efkârla içimdeki tüm zehir.
Arınsın kalbim, hafiflesin ruhum,
Gelsin baharın nefesiyle yeni bir seher.

Kelebekler uçacak yeniden yüreğimde,
Kuşlar cıvıldayacak dallarımda.
Geçecek dertler, kalmayacak tasa;
Çiçekler açacak gönül bahçemde, daha parlak bir sabaha.

Yalnızlığın sessizliği kulağımda çınlarken,
Geçmişin gölgeleri dolaşsa da zihnimde,
Kalbimde hâlâ bir kıvılcım yanıyor.
Her karanlık gecenin sonunda bir gün doğuyor.

Ve fısıldıyorum kendime, usulca:
“Sabret, Serpil… Her fırtına diner elbet.
Her kırık dal yeniden yeşerir,
Ve sen yeniden gülümseyeceksin ışığınla.”