Efe İbiş Şiirleri - Şair Efe İbiş

Yola çıkılan bir yaz sabahının
6:45’ idim bir zamanlar
Sökmeye hazır şafağıydım karanlığın!
Çıkılan bu yolda
eşlik edilen şarkılardım
Yol bitmeyecek gibi geldiğinde akla,

Sen kırılma diye kendimi parçalamaktan nefret ediyorum...

Ağlıyor musun?
Hüngür hüngür ağla
Göz yaşına yaş katarak ağla!
Bugün ağlayabiliyorken değerini bil

Aldanma hayatın dokunuşuna
Acılar bıraktığın elde
Gözbebekleri gibi kanlı
Ağır yaralı ve hayata tutunmak çabasında
Bir hayli inatçı
Her tutuşmada sıcacık olan el

Geçmişe dönünce zihnim
Geriye tekrar canlanan anılar,
anıların acıttığı
ve her defa belki aynı
Belki de
biraz daha fazla kanattığı yaralar,

Ölümü aydınlık görüyorum
Gecelerim puslu, önümü göremesem de yürüyorum
Sahtelik dolu aydınlıkta gözüm olmadı
Önünü aydınlık görenlerden olmadım hiç!
Manzaram griydi en iyi ihtimalle.
Bazen…

Bu gecenin bir anlamı olmalı
Gözlerimde yangınım
Sözlerim uçuşuyor aklımda
Yürek ağrılı, kalbimde sızın varken nasıl yazarım?
Bu gecenin bir anlamı olmalı
Sendin anlamı gecenin

İhtiyacım olan biraz zamandı
Tanıyamadan kendimi, hayatı öğrendim
Zamansız büyüdüm!
Büyümem için biraz daha zaman lazımdı
Çocuktum büyüdüğümde!
Hayal kurmanın saflığını bilmeden büyüdüm

Beceremedim yine
Engel olamadım dilime
Çok içince gevezeyim
Biraz deli, biraz fevri
Bazen hiç konuşmam, lâl olurum
Bazen hiç susmam, pişman olurum

Rüyalarım çıkmaz sokağa vuran dolunay

Tozlu sokak lambasının, sönük kalan ışığıyım bu gece

Gözüm yok ki fazlasında

Etrafım karanlık örtüyle çevrili
Sensiz geçen her anım, su almış bozuk bir saat gibi
Camı buğulandı saatin, ne yelkovanı belli ne akrebi
Bilemezler içimde büyüttüğüm seni
Hiç kimse bilmesin!
Sen de bilme sensizliğin bende ki eksikliğini...