Edip Cansever Şiirleri - Şair Edip Cansever

Silik bir izlenim gibi kaliyordum kendimde
Elimle filan bir seyler yaptigimi goruyordum
Seyrek de olsa konusuyordum, ornegin
Eski bir efsaneyi anlatiyordum birilerine
Ya da bir yerleri tarif ediyordum yuzumu burusturarak
Icki de iciyordum, hem de sert ickiler iciyordum

Bir menekse duyuyorum ellerimsiz
O kadar guzel ki, Amerika bile guzel
Sen bile guzelsin bensizce
Atomlar bile guzel
Molekuller bile
Toplanip ayak oluyorlar bende

İste bir eklem yeri daha
Doğayla ben, benimle doğa.

Var, o kadar unutturacak şey var da
Neden bir o, bir soğut ağacı
Şayisiz yapraklarıyla karsımda.

kısacık bir gündü, bir iki dakikalik bir gündü
çocukların günü gibi bir gündü
kahverengi fotoğrafları vardı, bulanıktı
hiçbir şey açık seçik görünmüyordu
kocaman bir bahçe olmalıydı, orda burda
tavuskuşları olmalıydı, herbiri

Ve hemen gidemedim
Ve artık gidemedim
Ve sonra hiç gidemedim
Kurtuluş'ta, son durakta bir tramvay ölüsü
Sanki ben
Öylece kalakaldım

– Bana hiç görmediğin bir çiçek adı söyle
– Bir değil, birkaç değil, binlerce
Bir yaşam boyu besledim onu
Büyütüp can verdim gözlerimde

– Bana bir giz gibi bir çiçek adı söyle

Gün bitti. Saat kaç. Bitecek mi bir gün savaşımız
Hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de
Dönüp dönüp arkamıza baktığımız
Bir dünya kalıntısı üstünde
Hak edilmiş hüzünlerimiz olacak mı bizim de.

-halikarnas balıkçısı’na-

I

Öyle bir alaşımdır ki seninle deniz
Bir açık deniz

Ben ben idim, onlar oydular
Karanlık indi bize sığındı
Yılları çok çağlar gibiyiz
Günleri çok yıllar gibiyiz
Uzun sessiz bir ağlamak gibiyiz
Geyik akar suları özleyince

Baksan
Ben geldim sanki
Yaz ustalarına kış resmi.

Duysan
Bilmediğin bir sevgiyle mi seveceklerdi seni