Edep Yeniden Doğar Benimle

Kırıldım evet…
İçimdeki fırtınalar çok büyüktü,
sustum sustum sustum
en sonunda kendi içime bağırdım.

Ama bil ki,
benim taşkınlığım geçicidir,
fakat karakterim kalıcıdır.
Öfkem bir anlıktır,
ama kalbimin aslı yıllara meydan okur.

Ben öyle kolay adam değilim,
dökülsem de toparlanırım,
yıkılsam da yeniden kurarım kendimi.
Benim hamurumda
pes etmek yoktur.

Küfrüm edebimi aşsa bile,
ben yine kendime dönerim.
Ben yine yüreğimin terbiyesiyle oturur,
yeniden doğrulurum.

Çünkü ben biliyorum:
İnsan, en çok kendine yakışanı taşımalı.
Ve bana yakışan,
kibar yaralarımın üzerine
sert bir kabuk değil;
onurlu bir duruş örmektir.

Edep, benim içimde
bir defa kırılır belki,
ama asla ölmez.
Küllerime bile işledi o terbiye…

Sen sandın ki öfkem senaydı,
değildi.
Benim öfkem kaderimeydi,
ağlayan yanımaydı,
çabalayıp karşılığını bulamayan
yorgun gönlümeydi.

Ama sonra bir sabah
kendime yine sorarım:
“Doğan, sen kimsin?”

Ben, acıya rağmen gülmesini bilenim.
Ben, kalbimi kıranlara bile dua edecek kadar büyüğüm.
Ben, darbe yesem de
yine adam gibi durmayı bilenim.

Ve o an anlarım ki:
Edep yeniden doğar bende.

Yeniden susmayı öğrenirim,
yeniden sabrı giyerim,
yeniden insan kalırım.

Çünkü ben biliyorum:
Öfke bana yakışmaz,
ama mertlik yakışır.
Küfür bana oturmaz,
ama ağırlık yakışır.
Kırgınlık beni bozar,
ama sevda beni onarır.

Benim kalbimin ustası sevgidir,
öfkesi değil.
Ben kalbimi kıranla değil,
kalbimi yaşatanla var olurum.

Ve işte o an,
kendi içimde yeniden ayağa kalkarım.

Küfrüm geçiciydi,
ama edebim hep benimdi.
Ve ben, yine kendi özüme döndüm.