Edebiyet Şiiri - İlban Orkun Karamüftüoğlu

Kırk günü bulmadım daha,
Ama yıllar geçmiş gibi yol aldım.
Sanki bir adım sonrası yoktu,
Sanki dünya orada bitiyordu.

Oysa görsem cennetini,
Dokuz değil, bin dokuz köyden kovulmaya razıydım.

Aşıktım ben sana,
Delice, safça, gözü kara.
Hep aklımda kalacağına inandım.
Ama olur da bir gün aklımı yitirirsem,
Kalbim unutmasın diye
Çizmedim mi gözünü, kaşını?

Şimdi kolumda bir dövme;
Bana bakan o gözlerin,
Hafızama kazınmış kaşların.
Kim unutur ölene kadar?

Sen kendini vazgeçilmez sandın…
Oysa ben, tenine değil,
Gözlerinde saklı o sonsuzluğa,
Ruhunun sessiz çığlıklarına vurulmuştum.
Ve bil ki, beden zamanla solar,
Ama ruhuna dokunan aşk,
Ölümle bile unutulmaz.