Edebiyat Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Hani yapraklar bir bir düşerken,
Kururken dünya,
Her yeri sapsarı ölüm rengi basınca,
Kupkuru ağaçlarda matem gibi dururken geçen demler,
Kimse bir şey bilmezcesine,
Bütün doğurganlar kısır,
Bir kıyamet olur ya,
O gün anlarsın ne çok muhtaçsın edebiyata.

Hani kör yakınına tutunur,
Topal koşar ya gücü yettiğince,
Çözümsüz bir bilmeceyken hayat,
Açlığı öğretmeye başlar ya, tokluk,
Bakarsın ya leyleklerin ardından güneye,
Son kuşlar da kaçar ya.

Tarla tapan kovunca insanları, evlere,
Çatı altında, ambarın dibi,
Ve soba,
Çatır çatır hayatı yakar ya.
Gelecektir baharlar bilirsin,
Senli sensiz, olsan da olmasan da.
Son bir mesaj bırakırsın ya şişeye,
Okyanus kenarında.

Hani bütün kavgaların biter,
Biter bütün münakaşa,
Anılmak istersin,
Muhtaçsındır kamuya,
Anlasın; istersin ne yaptı garip?
Karanlık odalarda unutulmadan,
Hatıra, kalmak istersin ya,
Sonsuza,
Ağlama.

Hani ses olmadan anlaşırsın da bazen,
Sözsüz olmaz ya,
Hani bir selam yollamak istersin,
Uzaklara, asırlara,
Bir kıpırtı, bir ses bulamazsın ya,
Yaz ve bırak bekaya,
Yaz dostum; işte budur dünya.