Edebi Yolun Düşçüsü Şiiri - Nafiz Karak

I.
Karanlık bir nehir akar göğsümde sessiz,
Taşlar dile gelir, fısıldar bir eski sözü giz.
Rüzgarın eli değdiğinde yapraklar titrer,
Her biri anlatır, unutulmuş bir çağın izlerini iter.
Gökyüzü mor bir tül, yıldızlar dikenli taç,
Ay susar, yalnızca bakar, geceye iner bir haç.
II.
Uzaklarda bir dağ, bulutlara zincir,
Zirvesinde dans eder hayaller, ne bir esir.
Toprak kokusu dolar ciğerime ağır,
Bir anne gibi sarar beni, kucağı sağır.
Deniz uyanır, dalgalarla bir şarkı söyler,
Her köpükte saklıdır, kaybolmuş bir seyyahın gözleri
III.
Kalbim bir saat, tik takları yamalı,
Zamanı sayar, ama hep biraz fazla hamalı.
Güneş doğar, turuncu bir yeminle başlar,
Gün batarken gölgeler ruhuma taşlar.
Bir ağaç gövdesinde kazılı bin yıllık ad,
Okunmaz artık, silinir yavaşça, usulca tad.
IV.
Ben bir yolcu, çantamda kırık aynalar,
Yansımamda görürüm, dağılmış bayramlar.
Çöldeki kum tanesi kadar yalnızım bazen,
Ama bir vaha bulurum, düşlerimle esen.
Rüzgar bana sorar: "Nereye bu acele?"
Cevap veremem, yol biter mi ki hecele?
V.
Bir kuş kanadında taşırım umudu,
Mavi bir tüy düşer, bulur beni yurdu.
Dağlar arasında bir yankı, sesim mi bu?
Yoksa bir başkasının mı kaybolmuş pususu?
Göklerin ötesinde bir kapı aralanır,
Işık sızar, ruhum usulca boyanır.
VI.
Denizin dibinde yatar bir hazine,
İnci değil, sadece unutulmuş bir naberine.
Dalgalar anlatır, sabırla, telaşsız,
Her şey geçer, kalır yalnızca bir arsız.
Gözyaşım tuz olur, karışır sonsuza,
Bir damla bende, bin damla evrende uzağa.
VII.
Gün biter, ufukta bir çizgi kırmızı,
Gece iner, örter üstünü dünyanın sırrı.
Yıldızlar birer lamba, yolumu aydınlatır,
Ama her biri uzak, her biri başka bir satır.
Ben bir düşçü, elimde kalem, dilimde söz,
Yazarım bu şiiri, ebediyete bir öz.
VIII.
Ve son bir nefes, dudaklarımda titrek,
Sonsuzluğa uzanır, ne bir başlangıç, ne gerçek.
Bu şiir benim, ama seninle tamamlanır,
Okundukça, dinlendikçe, ruhlarda yaşamlanır.
Eğer bir gün kaybolursam, bul beni bunda,
Her mısrada saklıyım, bir sevda, bir anda.