Biliyorum hiç sevmedin beni
Belki hiç sevmeyeceksin de
Ama ben yine de seni bekleyeceğim
Yıllar,aylar da geçse yine de bekleyeceğim
Bir ben var şimdi,kapalı kapılar ardında
Kendini hapşetmiş,bir ben var
Hergün bir nebze süzülüyor akıntılarda
Kendi derinliğinde kayboluyor,hergün bir nebze
Bir kuş kadar hür olduğumu sanırdım
Ama asıl gerçek şu ki
Okyanusun içinde akvaryuma hapsolmuşum
Balıklar geçiyor her yanımdan
Bağırıyorum sesim çıktığınca
Görünürde kalabalığın içindeyim
Lakin sessiz odaların kalbindeyim
Dışarıyı izliyorum,duyuyorum ben sadece
Sonra aniden gitmekteyim sessizce
Hasretinle yanıp tutuşmuş olan bu gönül
Çaresiz beklemekte gözlerini
Bir kere görsem kafi
İnan bir daha rahatsız etmem
Aynalar var derinlerde
Kırılmış,parçalanmış aynalar
Ve her parçada bir suret var
Silinmeyen keskin suretler
Korkarım kendime bakmaktan
Kaçarım aynalardan
Aynalar şimdi zulümdür bana
Yaptıklarımı gösterir sana
Yapraklar dökülüyor dört bir yana
Oysa giden gitti çoktan
Kalanlar ise hep geride kaldı
Bir bütün değiliz artık
Kuruduk,solduk,yıprandık
Odamdayım,etrafımda dört duvar
İçimde dipsiz karanlık
Gözlerimi kapıyorum
Anılar savruluyor dört bir yana
Çirkin,acı anılar
Onları takip ediyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!