1993’te başlayan yolculuğumda kelimeler en sadık yoldaşım oldu.
İlahiyatla ruhumu, radyo ve televizyonla sesimi besledim.
Makamların ve görevlerin ötesinde, gönlüm hep şiire meyletti.
Şiir; suskunluğumu dile, duygularımı nefese dönüştüren bir sır…
Ben yalnızca o sırrın peşinden yürüyen bir yolcuyum.
Benliğimin hücresine sıkışmışım.
Elden ayağa boşluğa tıkışmışım.
Oysa ki ben de çıkılmaz yokuşmuşum.
Dünyada nefes aldıkça kokuşmuşum.
Nefsimle kalbimle öyle çarpışmışım,
UZAKTAN
Uzaktan da bakarmış sevdiklerine insan.
Usul usul sessiz ve sakince;
Yüreğinde koparken fırtınalar
Göz yaşları damla damla akarken
Uzaktan da bakarmış sevdiklerine insan.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!