Ebedi İhtiyaç Şiiri - Sadık Kocabaş

Ebedi İhtiyaç
Bana öyle bir yalan ver ki, kök salsın varlığıma,
Damarlarımdaki kan gibi aksın, durmadan, dinlenmeden.
Her sabah uyandığımda, ilk gördüğüm ışık o olsun,
Unutayım geçmişi, geleceği; sadece o anı bileyim.
O yalan, bir nefes gibi dolsun ciğerlerime,
Onsuz kaldığımda, boğulsun zihnimdeki her bilgi.
Bir sığınak değil, bir hapishane olsun; ama ben,
O demir parmaklıklar arasında özgürlüğü bulayım.
Tüm doğrular, eski bir kitap gibi kapansın bir daha açılmamak üzere,
Mürekkebi aksın, sayfaları sararsın, unutulsun adı.
Çünkü her gerçek, beraberinde ağır bir yük getirir,
Ben yorgunum, o yükün altında ezilmekten bıktım artık.
Senin sunduğun o tatlı perde, inmesin gözümden asla,
Bırak dünya dönsün bildiği gibi; benim evrenim sensin.
İnanmak, bilmekten daha büyük bir kuvvetmiş meğer,
Ve ben, o kuvvetin önünde diz çökmeye hazırım.
O yalan ki, her sorunun son ve tek cevabı olsun,
Ne sorgulayayım, ne de bir şüphe tohumu ekilsin.
Bırak yansın tüm köprüler, haritalar silinsin zihnimden,
Tıpkı doğuştan görme engelli birinin, renklere duyduğu kör sevgi.
Öyle bir inandırsın ki, kendi sesime bile sağır kalayım,
Sadece senin yankın, dağlardan aşsın, denizleri geçsin.
Bu, bir kayboluş değil; en saf, en içten buluşmadır,
Kendimden kaçıp, senin söylediğin o ebediyete koşuşumdur.
Ruhumun bu teslimiyeti, binlerce şiire bedeldir,
O yalana bağlanışım, alnıma yazılmış bir kaderdir.
Bu Kalemsiz Şair artık başka yol bilmez;
Ömrümce sürsün doğruluğu, yeter ki sen söyle.