Duyulamaz Geceler Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Geceler gündüzlere borçlu geceler,
Koca saltanat kelimesiz, sessiz geceler,
Üstümüze çökmüş bir sükûnet,
Aşkların, varlıkların ve yokluğun dilidir,
Anlamların ve anlayışların,
Yorgun dünyanın, yorulmuş tarlaların,
Paslanmış motorların, uçamaz uçakların,
Keskin kokularıyla yeryüzü çiçeklerinin,
Sınırlarda uykusuz er nöbetlerinin,
Uyku tutmaz sevgili özleyişlerinin,
Hasret koklayan uykusuz annelerin,
Damla damla gözyaşları sevgililerin,
Bir bebek ağlamasıyla biten uykuların,
Çekilmez izmaritlerin, eski bestelerin,
Sesi duyulmaz sanatçıların yadigârı,
Geceler, hayat orda başlar ve biter.

Bir ayrılış gibi kavuşmadır zamana,
Bir varmış bir yokmuşla başlar,
Portelerdeki notalardan vefasız,
Sahnesi boş şarkıcıların sedasıdır,
Devamlı çınlayan hatırası yıldızlar,
Teselli gibi tertemiz ayın aydınlığında,
Sessizliğin kudretiyle haykıran geceler,
Ben ve senden başka herkesleri kıskanır,
Kalpten başka duyulamaz geceler.

Engin, derin, uzun, sonsuz bir okyanus,
Hayata neşe koymaktadır geceler,
Aydınlığın, onunla varlığını görürüz,
Azalardan vücutlardan ve güzellikten,
Her şeye yeniden doğarken hepimiz,
Ayrılık, başlangıç ve varlıktır geceler.

Muzaffer TAŞDEMİR