Duygular da Yıkılır Depremden

Avuç avuç kum olup
Parklara dökülmüşüz
Herkes evini giyinip gelmiş
Ki evin de etin kemiğin
Bakışlarda çatlaklıklar var
Gözlerde bulutlar koşuşturmakta
Duygularımız aralıksız sarsıntıda
Cümleler dilimize yıkılıyor

Anne kalbime
Can ağrısı tetiklenmesiydi deprem
Sevdiklerini ciğerinde taşırsın
Ki ciğerimin çoğu kökü taş beşiğinde

Sancılı günlerde bile
Kiminizdeki nedir bu merhametsizlik
Kimse taş olup üstünüze yağmadı
Hepimiz yağmur taneleriyiz
Toprağın sinesine çekip gideceğiz
Bilmiyoruz ki
Şu yoklayıp duran toprak uykusu
İstanbul'un kalbine mi?..