“ey ahali…, duyduk-duymadık demeyin…. yarın bayram geliyor….”
Bu ses, açık yaz penceresinden içeri dolduğu odadan kocaman yankılarını da yanına alarak geldiği gibi çıktı ve hecelerini düşüre-düşüre gittikçe küçüldü, uzaklaştı ve kulaklardan kayboldu. Sokak sabahı bekleyen yarı karanlık sessizlik elbisesini giydi yeniden...
İhtiyar adam, açık penceresinin önüne geldi. Ellerini pervaza dayayıp yarı beline kadar eğilerek sokağın bir o yanına baktı bir bu yanına… Ne bir ses ve ne bir gölge… Hiçbir şey yoktu. Sandalyesini pencerenin önüne çekti, küçük sehpasıyla beraber. Bir sigara yaktı. İçine çektiği ilk nefesin dumanını ince ve mavi bir çizgi gibi dışarıya üfledi. İlk sigara içtiği gün yaptığı gibi. Ve sonra bir elini şakağına dayadı ve gözlerini boşlukta daldığı yerde öylece bıraktı. Yarını, bayramı burada, böyle bekleyecekti...
Ve bildiği bütün ultra marketlere telefon ederek, “sizde bakkal topal Musa amcanın, kese kağıdında sattığı marka şekerlerden var mı” diye sormayacaktı...
Ve tanıdığı bütün çocukların arasına karışıp, onlarla beraber içeriden kendisinin açacağı kapının önünde, mendil içine sarılmış delikli ikibuçuk kuruşu almak için elini uzatmayacak, saçının okşanmasını beklemeyecekti...
Ve kabristan ziyaretlerine gitmeyecek, şehrinin boş ve uzak tepelerine bakıp masallar uydurmayacak, tozlanan “sirano” mağazası ürünü yeni ayakkabılarının tozlarını almayacaktı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta