Duvarlar Şiiri - Yasemin Tanık

Kapının önü insan yığını, sesler kulağımda uğulduyor
Kapıyı kapatsam nafile çığlıklar insanı deliyor
Hak arayanın yanında bir de çocukların ağlaması
Küçük bir mahşerin yansımasıydı sanki burası
Hiç kimse bakmıyor ve herkes duvarları kendine örüyor
Küçük kızın düşmesine kimse bakmıyor
Aldırmamak tescillenmiş gibi adeta
Burada ne işim var diye soruyorum her sabah.
Ne sahneler gördüm filmin ciğerinden çıkarcısına
Bunları görmek miydi ,emeklemenin koşturmacası?
Kimsenin fark etmediği bir teyzenin gözyaşında kaldığım aşikardı
Dayandım buna ya, bak başımı hayat okşamıyor
Gözlerim karanlığı işgal etmiş olanlara bakamıyor
Kimdir şu yeryüzünde savaşı ilan eden
Benim güneşle konuşmam gerek bir an evvel
Mahkemenin duvarları günahlarıyla boyansın renkten renge
Yine birilerin çağırıyor mübaşir yüksek sesle
Duvarlardan süzülüyor artık insanlık
Koridorlardan tak tak ayak seslerini duyayım artık
Yaz kızım demek marifet olmasa gerek
Kimin ifadesi kimi alnında vuracak anlamalısın bunu demek
Kulağı tıkamak kefeyi bozup mizanı yanlış yazarsan
Yüreğin adil olmadığını vicdanın olduğunda anlarsın
Yine sesler yükseliyor koridorlardan kimin hikayesi yazılacak bir beyaz kağıda
Karanlık boyalar boyanacak bu duvarlara
Dalıyorum ben insan kalabalığına…