Duvarın Kovuğu

Bende bir şey yok arkadaş
Çatısı çökmüş, tarumar olmuş viranemin
Taş duvarının kovuğundan
Bilmem kaç bahar önce gizlediğim
Tohumu bulup, alan sensin
Sensin onları sürülmüş tarlasına eken.

Şimdi artık yüzünde tebessüme dönüşen
Renk renk açan çiçeklerin olacak
Bir de sahip olmanın ağırlığı yüreğinde
Çapalayıp sevgini vereceksin
Onlarla birlikte büyüyeceksin gecelerde.

Bil ki! Bahar bitecek sonbahar gelecek
Bil ki! Çiçekler solup tohuma dönecek
Sende duvarının kovuğuna sakla onları
Her şey rengini kaybederken
Gökkuşağını göğsünde saklar gibi.

Birgün, etrafı dikenlerle çevrilip
Eli yüzü kan ter içinde kalınca
Acı ile koşacak bir can viranene
Hazineler arayacak yıkıntında
Saldırarak taş duvarının kovuğuna
Söküp alacak gökkuşağını oradan
Ve onu tekrar sunacak hayata.

Bahar gelecek inan yeniden
Renklenecek her şey
Sen, sen olmadığın zamanlarda da yaşayacaksın
Dirileceksin adeta yeniden
Ömrün, çok daha uzun olacak öncekinden.
Ama, birileri hiç tanımayacak seni
Birileri veli diyecek
Birileri ise deli.

İzmir – 2014