Arife Kalender Şiirleri - Şair Arife Kal ...

gülün gürültüsüne uyandım

dağılmış gökyüzünü kim toplar
kim hayata yakışsın diye
bulutların önüne asmış güneşi
umut bir gölge sadece

Caddenin bostanına Malatyadan geldim
kara trenlerin uzun düdükleri kulağımda
Haydarpaşa kapılarını maviye açmış
rüzgar martıya yakışmış balıklar suya
kayık kayıyor,çanları tutun delirmesin
hangi renkti sustuğum Göztepenin kıyısında

şeytanlarını hapsetmiş
ruhlarımız yan yana duruyor
17 numaralı otobüsü bekliyoruz
birimiz şair
birimiz maraton koşucusu

Aklı eskidi babamın
adımı yolda bulmuş okuyamıyor
yüzüme öyle yabancı ki gözleri
anladım, beni hiç yazmamış ömrüne
oğlunu sayıklıyor
yok kızları çevresinde pervane

Ne çok küfrediyorum son günlerde
öfkenin zincirlerle bağlandığı yerde

Bir yanım ipek sağıyor
gün batımı durgun deniz üstünde
bir yanım boran boran

Bir kitabın emirleriydi, yetmedi
bağlanan kollar, biçimlenen arzu
hırsızlığa başladım, zinaya ve belaya
böyle başladı yamuk ve kırık çizgiler

bir avmışım orman kuytularında

Bir kıyısından giriyoruz usulca
yorgun ayaklarıma sıvanmış
zaman gövdeme ağır
keşke toplamasaydım
atsaydım kendimi azar azar

Ayrılığın adı ben miyim
elle el, gözle göz arasına perde

duvarın dediğini yazsalar
kaç işkenceden desen aldı yüzüm
sözü saklı, hasreti saklı

Bırak bir İstanbul kalsın geriye

Anastasya’nın meyhanesi
hayda bre şarkılar
cumbalı evden çıkan, ceketi omzuna yan
mangal ateşinin közüyle yanan

Göklerini toprağa mı gömdün sen
ne kadar peygamberin var hepsi sakal
nerden başlasam kulpa yakın yerden
yüreğin kabarmış a canım
bağla ırmağı sel götürsünler