Bir çocuk çizmiş duvara
Ev yok
Baca yok
Yalnızca üç kişi el ele
Güneş, saçma bir yuvarlak
Ve ortasında büyükçe bir gülüş
Yanında yazıyor:
“Ben büyüyünce soba alacağım”
Kimse sormamış bu çocuğa
Sobasızlık nasıl kokar?
Açlık nasıl ağrır?
Ama çocuk cevaplamış çizerek
Kırmızı kalemi bitene kadar
Sokakta
Babası sırtında hurda
Annesi çöp torbasıyla yarışta
Komşu çocukları servisle geçiyor yanlarından
Ama bu çocuk
Duvarda kalan tek hayalini gösteriyor bize
Üşümemek. O kadar.
Öğretmeni sormuş bir gün:
“Ne olmak istersin büyüyünce?”
O da cevaplamış:
“Büyümek istemem ki.”
Ve kimse ağlamamış o gün
Çünkü ağlamak bile pahalı
Çünkü herkesin gözleri zaten
Yorgunluktan sulanıyor her akşam
Ama o çocuk hâlâ orada
O duvarda
Kim bilir
Bugün bir başka çocuk
Onun üstüne güneş çizdi mi?
Kayıt Tarihi : 17.8.2025 14:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir polis memuru, sabah devriyesinde eski bir duvarın önünde durdu. Gözleri resme takıldı: üç kişi el ele, yamuk bir güneş ve kocaman bir gülüş. Yanında bir cümle: “Ben büyüyünce soba alacağım.” Memur bir an duraksadı. Çizgiler basitti ama anlamı ağırdı. Çocukken onun da defterine “doktor olacağım” diye yazdırmışlardı. O ise şimdi duvara bakarken düşündü: “Bir çocuk, soba almayı hayal ediyorsa, biz hangi ülkenin geleceğini koruyoruz?” Yan sokakta bir kadın çöp torbasını sürüklüyordu. Bir adam, sırtında hurda yığınıyla yürüyordu. Çocuklar servise binip kahkahalar atarken, o resimdeki çocuk susuyordu. Memur sigarasını yere attı, çizimin yanına eğildi. Bir an elini uzatıp silmek istedi. Sonra vazgeçti. Çünkü o resim, kentin en dürüst raporuydu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!