Duvara Saklanan Işık Şiiri - Hatice Güzen

Bir gün sormuşlar garibe:
“Zengin olsan, ne yerdin?”
Bir an susmuş--
gözleri uzaklara değmiş.
Sonra gülümsemiş ince bir alayla:
“Soğanın cücüğü…
her gün, doya doya.”

Yaldızlı sofralarda oturanlar,
hoşnutsuzlukla örter yüzlerini.
Neşeyi kristal kadehlere gizlerler,
dillerinde hep aynı dert--
oysa hayat
avuçlarında ballanır,
sessizce.

Sözleri ağır bir sükût gibi iner,
vicdanları tütsülenmiş,
elleri dualı--
ama haramın eşiğinde beklerler.

Kadını duvarın ardına saklarlar
ışık görmesin diye;
kendi yüzleriyle çarparlar göğe
her sabah
başka bir günahın aynasında.

Garip,
bir dağın eteğinden bakar şehre:
gözünde umut,
ayağında yoksulluk.
İnançla örter gecenin çıplak soğuğunu
tenine değen sabırla.

Bazen iner
yol bilmediği bir caddeye,
iki adım sonra
düşer diz çökmeden;
ve her hatasında
bir şükür yükselir dudağından.

Ama tahtlarda oturanlar
yüzünü bilmez toprağın.
Emeği kutsayan eller
hiçbir zaman
baş köşeye kurulmaz.

Ve zaman geçer--
bir damla gözyaşıyla
gömülür nice sevinç.
Ama susanların
ömrüyle yazılır
bu dünya denen sahne.

Bir gün gelir--
her ağırlık
sahibini bulur.
Her maske
toprağa düşer.
Ve garip,
ilk kez başını kaldırır.
Gökyüzü
ona döner yüzünü.

Hatice GÜZEN