Uzun zamandan beri ilk defa yıkmıştım oysa içimdeki duvarları.. Kimsesiz ruhumu ve yorgun kalbimi tüm siyahlardan, soğuklardan koruyan duvarları.....
Dokunmadan gitti kalbime.. Ruhuma.. Sıcağıma...
Yok şimdi duvarlar içimde.. Sadece üşüyen, titrek bir kalp ve asi ruhumun gariban çığlıkları var...
Belki duyar...
Belki..
Belki duvar...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
