Düşüveriyor Şiiri - Bahattin Tonbul

Su yüzünde parlıyordu
Görüntün gündüzleri…
Güneş ışığının parıltısı da
Kaybediyordu onu
Şavkını durgun yüzünde ala bildiğine
Derinleştiriyordu
Sonrada yok oluyordu
Şimdi onu da göremiyorum artık

Gökyüzünde senin parlayan yıldızında yok olmuş
Benimkisi tek başıma dolunay’ın etrafında
Sanki kapkara kalmış
Hem de ışığını salamıyor
Gönlü bomboş
Sevdasına hasret
İçine kapanmış zavallı
Demek ki senin gül yüzün hayat veriyordu
Isıtıp ışık saçıyordu sevdiğinin yüreğine

Bir kırlangıç gibi,korkak ve ürkekti
Kır çilli tüyleri dökülmeden
Gidi veriyor başka ellere
Sevgiye muhtaç bir şekilde
Tam alıştı derken
Zamanın nasıl geçtiğini
Bilemiyor
Göç vakti gelip çatıyor
Özlemlerini hayallerini ve anılarını
İstemeyerek orada bırakıp
Terk ediveriyor
Güzelim yuvasını
Bunu yaşamak
Söylemek kadar kolay değil
Ama
Gönüllerde taşımak hele daha da zor

Ateşte yürüyor uçarken
Sevmek onun için tutku olmuş
Bir yerde dursa sevdikleri aklına geliyor
Şarkılar mırıldıyor
Yavrularını özlüyor,
Rüyalar görüp,hayalli yor
Nereye konsa yuvası sevdikleri aklına geliyor
Tez elden varması gerekecek yeni yerlere
Ulaşmak yeni düzenler kurma için
Sonsuzlukta kaybolurcasına
Kanat çırpıp kayboluyor
Gökyüzünde kanadından düşmüş bir tüy
Arkasından
Dolana dolana sonunda
Toprağa yani yere düşüveriyor
Bahattin Tonbul
3.10.2010