Düşüncede Görmek Şiiri - Tuba Gürdere

Kelimeler,sessizlik değildir.
Sözler, bakışımızdan kalbe değmek için dile gelir.
Ses bir yere kadar sestir ve sesi duyan daima sessizliktir.
Ses, yalnızca sessizlikte sestir.
Herşeyin bir sesi vardır sessizliğin dahi.
Herşeyi duyabilirsiniz bazen kalpten bir duyuş ,
duymaktan öte duyumsamayı hissettirir içinize.
Ruhumuzu dinlemek yaşamda kendimizi algı ötesinde
hissetmemizi sağlar.
Evrende o kadar ahenkle duyulmaya ait sesler vardır ki,
kendimizi dinlediğimizde uzak okyanusların sonsuz serin iç geçişlerinde sezeriz rüzgarın ılık nefesini.
Ne kadar bütündür içimizdeki yaşam,dışımızda ki ritimle.
Bir o kadar kütleler halinde yalnız ve yalnızca bütünleşmek için.
Öyle uzaktır ki düşüncelerinin kıtası uçsuz bucaksız kendine bazen.
Oysa bir bütün dünya olacak kadar yakınsındır kendine kendinden.
İnsan çöl kuraklığınıda yaşar bazen.
Çünkü her bir toz parçası kendi fikirlerinin savruluşudur
düşüncenin iklimlerinde.
Bazen düşüncenin yoğun tortularından suya hasrettir.
Düşüncenin sükunetinde kaldığında sessiz,
duyuşunun renginde bir yaşam bulur kendinin ötesinde.
Varlığına dokunan, seninle canlanan daima düşüncenin sesinden en gerçek duyuşun olur.
Gerçekliğe bir inanç olarak baktığımız sürece,
o zamansız bakışımıza belirir.
Çünkü bazen duymak ,düşüncede görmektir.
Hiçbirşey insan düşüncesinden öte değildir şimdi ve daima için.