Düşet Utkun Şiirleri - Şair Düşet Utkun

Üşütür insanı bazen
Bir resim,
Mavi renkte
Bir kış gibi

Mahzunluğunu hissettirir

Duruyor bahçede mor çiçekli ağaç
Sanki suskun gibi biraz utangaç
Sorsak kendisine söyler mi nedenini
Bilmiyor olsak da belki hissederiz dediğini

Denizden de epeyce uzak, görmüyor maviyi

Yaşamak neye yarar?
Kendim gibi olmak lüksken
Bir hatırama baktım
Uzun
Uzun
Üstten

Bu sene geç başladı
Nisan yağmurları
Gün ağarırken
İzledim damlaları

Hava soluk ve sarımtraktı

Ölmek için doğdum
Bunu bilmeyecek
Kadar bazen de
Kör oldum
Yoruldum bir kaç
Kere çömeldim

Ritmim uymuyor bu sokağa
Ve aidiyet kaybolup gidiyor
Endişe sürekli benim için

Bu şehir yabancı bir kış güneşi
Ne beni ısıtıyor ne beni üşütyor

Cansız ucubeler
Etnik harabeler
Sömürmeye devam
Ederken tazelerin kanını

Ne badireler

Şu gök kubbeyi bir gün,
Son kez selamlayacağım
O da o günden sonra
Her gün saklayacak
Sonsuz mavisini benden

Ve her şey rüya
Binlerce rüya içinde
Aklın yansıması
Bilinmez bir biçimde
Tuhaflaştırıyor

Acı ve tatsız
Sensiz her şey
Sürekli aklımda hayalin
Her nefesim sensin

Kim bilir şu an aklımda