Duru Hayat Şiiri - Sinan Bayram

Serin bir sabahla uyandı çimen,
Güneş süzüldü usul usul yamaçtan.
Keklik ötüyor uzakta bir çalıda,
Çoban uyanmış, türküde sabah var.

Sürü dağılır mor menekşe içine,
Taze ot kokusu dolar ciğere.
Bir çocuk gülerek koşar arılara,
Toprak gülümser çıplak bir ayakla.

Derede yıkanır sabahın sesi,
Yapraklar fısıltı, kuşlar hevesli.
Gökyüzü mavi, rüzgâr ince ince,
Hayat durudur kırın bu sessizliğinde.

Ne gam, ne tasa, ne sahte bir telaş —
Bir çoban değneği, bir de yünlü baş.
Doğa öğretir en hakiki sevgiyi,
Kırda bulur insan kendi benliğini.

Sinan Bayram