Dursun Tiftik Şiirleri - Şair Dursun Tiftik

Şeddeli bir hüzün bizimkisi
Şebnem şebnem çoğalmakta
Geceyi gündüze bağlamakta...

Ey kabûlü kabir kokan sevgili
Göndermene gerek yok askerlerini
Ben yanımda taşırım vuslat hançerimi…

Viyadükler yapılalı özlemin mesâfesi arttı
Dayanamıyor “yürek” adı verilen tartı
Bir kar sesinde boğuldu yılkı atı…

Bilgisayar odaklı akrabanın bakışı

Dostun tek düşündüğü televizyon akışı

Okumak zordur şiirlerimi

Bulunmaz çöllerimde vahalar

Mûnisem
Mevsimlerin yüzlerinde kin saklı
Kuyuda korkuyor Yusuf
Zaman ve mekân çok daraldı

Mûnisem

*****Elimde mîraç gülü sana geldim Mûnise
*****Sesim de çıkmaz oldu donup kaldım Mûnise
*****İçerim ılgım yüklü döndür hayata beni
*****Nergis duruşlarında huzur buldum Mûnise

Gitmeler yaktı bizi

Oysa mumyalamıştık aşkımızı

Sarıp sarmalamıştık dünyalar kadar

Zulüm dalgalanırken gönderlerde
Rûhlar öldürülüyordu karanlık elbiselere bürünen devlerle
Kafası kuma gömülü akıllılar yönetiyordu mekânı
Zamanın bacası tıkalı
Hekimlerin tabelası yok
Hastaların alınlarında zâlim yazılı

************** “ Yağmur taneleri gibi salkımlar düştü asmadan
*************** Adam olunur mu dostum mahyaya tevbe asmadan ”