Durdukça Düşünmekten Vazgeçenin Şiiridir

her gün gittikçe
bir yerlerden geldikçe
uzaktan uzaktan bir trenin
geçişiyle bir bakıyorum
gün boğumları arasına
en çok sekiziyle sabahın
en fazla beşiyle akşamın

her gün binlerce kadının
kasıklarında gittikçe
umutlarım, geldikçe
geleceklerim
her gün değil belki
ama gidip geldikçe hiç bir şeylerim
dolaşır gibi havasında bir şeylerin

oysa lidyalılardan kalma yaralarım
saklı durur hep
ağzımın bir köşesinde,
ellerimde, ceplerim de,
ihtiyar bir kadının bayramlık gülüşlerinde

tatlı bir celladının bakışlarına
hapsedilmiş de olabilir
tüm yaralanmalarım
teslimiyetim eskilerden
masumiyetim söylediğimden beri

bir şeyler diyordum
olsa iyi olurdu
belki bir gün mutlaka
olsaydı
kalmazdı bu ömrümün dinmek
bilmeyen ağrıları

şimdilerde sabahın sekizi ile
akşamın beşine tutsak edilmiş
yalnız bir öyküyüm ben
lidyalılardan kalan.