Dur bakma! Şiiri - Zeynep Beşen

bir söz işittim raziye beni can evimden vuran senmişsin.
elinin uzandığı yerlere ayrılığı sen getirmişsin.
elindeymiş de sen itelemişsin.
şimdi sesinden harf harf sökülürken ben,
kendini iyi hissediyormusun? hisset ama iyi olmayı hak ediyorsun.
görünce gözlerim inanmadı bi daha baktım bi daha baktım;
raziye içim bildiğin ağrıdı,sesim kırıldı.
bende eller yaptı hatır kıramadın zannediyordum.
megerse boğazıma çalınan bıçak senin ellerinden çıkmış.
raziye şimdi mutlu olmalısın.
ben kendime yeni bir gülme sebebi daha buldum.
sen bu sefer...
vagonları parçaladın
altından su geçen ne kadar köprü varsa yıktın
zemheri sıcaklarında bağrımı güneşe sen açtın
gitmeyi farz,gelmenin infilak olması için düğmeye bastın
ellerine bakıyorum kınalı sanırım bayrama hazırlık provaları
çiçekler çikolatalar yüreğin dopdolu
el uçlarıma kıyan dokunuşlarını ne etmeli şimdi
neden demiyorum raziye demem de biliyorsun
ardına kadar açtım kapımı
dön demeyi daha bilmiyorum
ahiretimide içine katarak raziye dön demeyi daha bilmiyorum
malum seni sevmenin eşiğiden düştüm,
içim dışımdan daha hasarlı.
yeni duydum raziye beni ciğerlerime düşman eden senmişsin.
bak ses etmiyorum.
bak bana uslu bir ölüm nasıl olur dizimi verdim rahleye onu heceliyorum.
raziye bilmediğin ben inkar ediyorum,
sen susuyorsun.
benim ölümüm kolay olur da
seninki hiç kolay olmayacak bunu kendine sen istemişsin.
ne diyeyim ki duyunca üzüldüm raziye bu sefer çok yükseğimden düştün.
bir katile gül vermeyi kim isterki.
sanırım ben verdim değilmi.
bundan ağzındaki gül kan kokar.
bundan işte her şey bundan.
şimdi mahşer kalabağında yüzüme bak desem.
dur! bakma cesedime!
raziye daha iyileşmek kelimesinin tercümesini affedemedim.
raziye bakmanı istemiyorum yüzüme,
kaldırabilirmiyim bilemiyorum bu öğrendiğimden sonra.
düşünsene bunca aşk kırım sendenmiş.
ben hep elden bildim.
düşününce kahroldum.