o zaten hiç anlamadı.
biçimlerin sesini,
kemancının gamını,
duyulmak istenmeyeni.
sözcükler taş gibi,
gözümün perdeciklerinden düşerken.
yazılmayanlar da var elbet.
bir odada tek sandalye üstünde,
boş gözlerle teslim olmuş,
"yazmaya değmez" dedikleri o hikâye.
Kayıt Tarihi : 25.6.2025 01:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Kuramlar diz çökerken, hayat ayakkabı bağcığını bile bağlamaz; çümkü hayatın kendisi hiçbir teorik kurguya sadık kalamayacak kadar arsız.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!