Dünya Dünya Dedikleri Şiiri - Nuriye Akyol

Etrafımda dost bildiğim ne çok insan var imiş
Ey Allah’ım! Senden başka, hepsi de ağyâr imiş.
Bu dünyada her kederim, her hüznüm bir imtihan
Ağyâr ile geçirdiğim her an’ım zarar imiş.

Senden gayrı İlâh yoktur, inandım, imân ettim
Ne zaman dara düştüysem, ben çağırdım, Sen yettin
Nefsi firavun olanı cehenneme terkettin
Şirk batağında çırpınan, yürekler murdar imiş.

Geçtim dünya pazarından, karışık haram, helâl
Gönlüm helâllerden yana, nefsim der: Hepsini al
İkrâmdır diye sunulur, altı irin, üstü bal
İnsan kisvesi altında, şeytan av arar imiş.

Gülümseyen suratların arkasında yılanlar
Şerbet diye yutturulur, en zehirli yalanlar
Hile tezgahı ardında, çileye maruz canlar
Dünya, dünya dedikleri toplu bir mezar imiş.

Düşman her an içimizde, fitne salar durmadan
Sırtını yere getirir, kendini hiç yormadan
Köklerini yok ederler, dalına duyurmadan
İmânı ayakta tutan, edep ile ar imiş.

Uyan ey gönül gafletten, imân çerağını yak
Şeytana işkence Kur’an, zikirdir ona dayak
Günahkâr başın cürmünü çeker cefakâr ayak
Rehberi Kur’an olmayan, ömür ahûzâr imiş.

Ey Nûrfânî! Bâki olan yaratmadı mı seni?
Peşine takan da O’dur, ardındaki gölgeni
Mevlâ bir hayat sunacak, yine sana, yepyeni
Ölüm bir yok oluş değil, zindandan firar imiş.

Nuriye Akyol
27/2/2025