Biz pek idik, bir idik.
Paylaşırdık her şeyi,
Karşılıksızdı verdiklerimiz.
Almayı düşünmezdi veren elimiz.
Türk’tük, Kürt’tük, Rum’duk, Ermeni’ydik.
Biz ayrı değil bir bütündük.
Sevgiydik, dosttuk, Hoşgörüydük.
Acılarımızda birdi, sevinçlerimizde.
Sorgulamadan koşardık yardıma.
Arkadaşlarımız da çoktu,
Bayramlarımız da.
Kilisede bizimdi havrada camide.
Duayı her dilden de yapardık,
Dinden de tanrıya.
Sonra unutur olduk dilleri, dinleri.
Ne yazık ki çok şey de yitirdik.
Bize benzemez olduk.
Yolumuzu, yordamımızı kaybettik
Hoşgörümüzü bile öldürdük.
Ne kendimiz kaldı geride,
Ne sevgimiz.
Biz bize benzemez yabancı olduk.
(ANKARA 14 NİSAN 2005 20:10)
Sıtkı GökmenKayıt Tarihi : 15.4.2005 15:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yüreğinize sağlık......
Saygılar kaleme..
TÜM YORUMLAR (10)