🔖Dün hamurunu yoğurduğum,
Denizine balık beslediğim,
Kışın ayazında bedenimi aynaya çevirip, kutuplarına güneşi yansıtığım,
Toprağını gözyaşlarımla sulayıp, tohumuna gübre serdiğim insanlar bahara aldandı.
Nisan yağmurlarını unutup, çiçek açtılar yaban ellere...
Zehirli sarmaşıklar sardı hepsini, dikenli kaktüslere kurban oldular.
Kızmıyorum, darılmıyorum, söylenmiyorum...
Sadece yokluğumla cezalandırıyorum ve susuyorum.
Elbet dönüyorlar, gökyüzünde hüzün eksik olmayan harabe sokağıma.
Yabancıyım bu şehrin tanıdık kaldırımlarına...
Bir cümlede kimsesizim, bir başlıkta kimsesizlerin kimsesiyim.
Yaralıyım, yalanım, yorgunum ve hasretim, kim anlar?
Kayıt Tarihi : 8.10.2018 20:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!