Duman ve Kül Şiiri - İhsan Yılmaz

Duman ve Kül

Bir sigara yaktım Sur diplerinde,
Gölgeler düştü taşlara, sesin kaldı içimde.
Dumanı Dicle’ye yürüdü ağır ağır,
Külü ise ömrümün en kör yerine savruldu.

Sen o dumanla gittin,
Bir rüzgâra tutunup kayboldun zamana.
Ben ise geride,
O küle kaldım…
Parmak uçlarımda sönmüş bir aşkın izleri,
Kirpiğimde düşmeyen bir yangının adı kaldı.

Bir sigara daha yaktım,
Belki döner diye anıların kıyıya.
Ama her nefeste anladım ki;
Sen duman kadar hafif,
Ben kül kadar ağırdım hayata…
Kasım / 2025