Düğün Şiiri - Seda Zengin

Nerdesin beni buraya kapatan umut
ellerim kopuyor uzanmaktan sana!
Nerdesin gölgemi saran aydınlık mevsim!
Ben nereden bilebilirdim ortasında karardığını göğün
sözlerden sonra.

Hep bir ağızdan can çekişiyor kuşlar
binlerce türden kanat sesleri birikiyor sessizce boşlukta
Açılıp kapanan kapı
hepsiyle bir arada geleceksin ilk kez gördüğüm gülümseyiş gibi hiç ummadığım..

Hangi yazıyla söyleyeceğim yabancılığımı
başucumda duran bitimsiz gölgeye.
Uykumdan arta kalan sözcük:
“kendimi öldüreceğim güçlenebilmek için başka bir dünyada”
Ama kandırıyor beni kelimeler
söyleyip de ağlayacağım
bunca hüzün neden!

Düğünde gördüm
halay gibi sıraladım nereye gideceğimi
Döne döne çömelerek tekrarla ritmini kendi ezginin
Müzikler yastıklar gibi yerleşiyor düşüncemize
uykumuz bir dahaki kavuşmalara.

Bir dahaki sefere söyleyeceğim
neden bilmeden durduğumu nesneler arasında.
Kocaman akrabalar var ben ufacık oturuyorken divanda,
beni hatırlatan yaşlı insan
hiç yaşamamış bir ormandır
havasız dünyalarda.

Tüm büyültmeleri yerle bir edip
ufacık oturacağım yüzlerce yaşımla hep bir arada..
Çizgi çizgi beliren kırışıklık yepyeni açılan bir çiçektir
gözlerini aç da gör!
yepyeni bir çiçektir
hep burnunun dibinde biten.

kan gibi pıhtılaşıyor kara saat, kara gece
zifiri aydınlık akacak ayaklarımdan tabana hızlıca
kocaman görüyorum ayaklarını cücelerin
ve devler çoktan terk ettiler üç yaşımı,
kanımda sıtmaca bekleyen
atlar ve yer altı masalları yan yana giden tirendirler
camlardan uzandıkça kollarım
gideceğim yer derhal yanı başımda.