Dudaklarımın Mührü Şiiri - Salih Eymen

gökyüzünün mateminde,
sensizligin kuyusunda,
acı bir nefes cekerken son cigaramdan
her dudak degmesinde
dalgalar kırıyoryordu kayalıkları
İsrafil sur'a üflerken rüzgarla adını
savrulan saçlarının kahvesinde dirilirken ölüm
parmaklarının izlerini cansız hissediyordu bedenim
kalbimin kesik kesik atışları,
denizin dehlizlerinden duyulurken
sarışıyla gecenin zifiri perdesi
saklarken bizi kucağında
İliklerimizi dokuyan şehvetin adı mavi
zincirleri kıran darbeler,
bir fısiltı gibi duyuluyordu angora sokaklarında.
dudakların dudaklarıma yeniden değse
korkunun kanadı kırılsa bin yerinden
gökyüzü isa ile aydınlanırken
semaya bağlansa ayaklarım
çarmıha gerilen bedenimizden dökülürken günahlarımız
tüm kötülükleri emanet şeytanın elinden alıversek o vakit
dilinin ucunu aydan bağlasam güneşim şaha kalksa,
Param parca şehrimde
beyazım oluversen bu gece
yer kahve, gök yeşil, deniz kırmızı rengi
gözlerim hic olmadigi kadar çakal mavi
tamaşalar artık ebruli,
nefesin nefesime değince
renkleri karıştırıyor sanki
seni öptukten sonraki Tanrının Eli
bedeline kabuldum
ama dudaklarında duruyor hala ütülenmiş esaretim
Kur'an dogru soyler
hayatınımın kaynagi dudaklarin ayetim
korkular kırılsın istedik
ama bütünü ile esir ettin şehrinde Sen beni..

Ah benim alacalım,geceye gunesim,
aya gerceğim
herşeyim toprağım,memleketim
dudaklarin helalim.
gül şarabını gözlerimden iç,
zehrini perçeminden akıt
saçlarını balkonumdan savur,
kadınım,sevabım,günahım benim
yıldızları avucunda saklayan meleğim
her yeni gün ve geceye
aynı heyecanla
merhaba sana..

10.04.2013