Du-v-ar Şiiri - Bülent Öntaş

Kırıyorlar dalları
duvarın
arkasında
ağacın gövdesinden ağıtlar yükseliyor
kızılca göğe

Adı meçhul nef-erler dizilmiş sıra sıra
denize sevdalı
akarsuyu
kurutuyorlar
yalan yanlış şarkılar eşliğinde
tül-bent oluyorlar yürekteki coşkuya
serde ne varsa
gönülde o olur diye düşünüyorsun ya/ telde neler var...

Es-erde ne varsa
o kalır
okuyanda
gözde ne varsa kirpiğinde dil yaş olur cihanda
kedere yoldaş/virane handa bağsız bağcıksız
esir düşmüş o civanda sor ki neler var!

Matemidir günlerin
güneşin
kaybolduğu an
mavinin sır olduğu/kızılın nöbette unutulduğu
ah vah diye sarıldıkça nice olur/canda canan
bakışlarda kaybolur isyan/bilinmez ki ne zordur
masum mudur zemheride fırtına gibi esen o rüzgar...

Diner mi, döner mi sorulmaz/insandır insan kolay yorulmaz
yolun duldasında dinlenen de var, koşan ha koşan
hancı olduğu kadar yolcudur da/ömrün koynunda sabırsız zaman...

Ağıtlar yükseliyor
kızılca göğe
kol kanat gerecekmiş dikenler
kırmızı güle, kanasın da rengi aksın/çıksın düzlüğe/gör ki ne var
beklenen yarındır belki/ dünkü velvele belki de...

Unutulmaz!
hırçın dalgaların arasında çırpınan sözler
coşkulu bir karşılama yapacaksa yapsın artık o garip gözler
esecekse essin
son nefesinde/yerle yeksan etsin duvarları yeniden
çıkacaksa ortaya eski güzler/olanca gücüyle o eski gürzler...

Küserse küssün kilide anahtar, sızar içeriye ışıktan/sonsuz isyanlar/ne dağ ister ne ova/ol sevda yürüyüşüdür bu/darda neler var!

Bülent Öntaş, 29/09/2025