Doyumsuz Bir Çiçek Şiiri - Zahide Yaşar

Doyumsuz bir çiçektim ben.
Toprağına, havasına küsen...
Solmuştum evin bir köşesinde.
Üzerime kimse bir damla su dökmedi.
Bekledim öylece yeşermeyi.

Renkli olmak isteyen bir tuvaldim ben.
Önce ressamın boyalarına baktım.
Siyah ve beyaz renkler vardı paletinde
Böylesi yoktu hayallerimde
Bekledim öylece renklenmeyi

Ailesine küsmüş bir çocuktum ben.
Onları anlamadan hemen yargılayan...
Bakmadım neler yaşadılar diye
Sadece ben vardım zihnimde
Bekledim öylece yaşamayı

Hayatın farkına varan bir gencim ben.
Artık ailemi anlamaya başladım.
Meğer yokmuş ellerinde bir bardak su
Ama onlar beni korumuşlar hep güneşten
Bu sayede beklemişim yeşermeyi

Yaşı yirmiye varan bir kızım ben
Sürekli karamsar düşünmeyi beceren...
Meğer ailemin elinde yokmuş başka bir renk
Siyahlaştıkça beyaza boyamışlar tuvalimi
Bu sayede beklemişim renklenmeyi

Yaşları kırklarda olan ailenin çocuğuyum ben.
Onları kaybetme korkusuyla yüzleştim.
Meğer onlara ne kadar bencillik etmişim.
Benim için görmemişler kendilerini
Bu sayede beklemişim yaşamayı

Ailesine teşekkür eden bir insanım ben
Artık herkesin kusurları olacağını anladım.
Onların kusursuz olmalarını bekledim
Halbuki aşağılamamışlardı benim kusurlarımı
Bu sayede öğrendim hatalarımdan ders almayı

Beni kusurlarımla seven ailemin kızıyım ben