Dostun Aynasinda Şiiri - Yaren Atalar

Dostun Aynasında
—Yaren Atalar

Nereden nereye, dostum…
Gölgeler çekildi,
kalabalıkların sesi sustu,
hakikat bize kaldı.
İçimizde bir temizlik,
ney'in sırrı kadar ince,
ruhun derin nefesi kadar derindi.

Ney dedim ya dostum…
Onun sesi ayrılığın değil, vuslatın işaretidir.
Her nefesi, Hak’tan insana üflenen sırrın yankısıdır.

Sen bana köprü oldun,
ben sana ayna.
Kıyıya vurmuş bir dalga gibiydim,
bırakmadın;
ellerinle tuttun,
sanki düşmek üzere olan bir kandili
sönmekten kurtardın.
Ve bilirim ki,
dost gölgesiz yürür,
ışığın yanından geçer.

Ayna olduk birbirimize;
ben sende kendi sesimin yankısını duydum,
sen bende, dostun dostla aynı yolda yürümesinin sırrını gördün.
Ayna olduk,
acıda, sevinçte,
sessizlikte, fırtınada…
Ve öğrendik ki dostun gözünde
kendini değil, hakikati görmek ti doğru olan

Hatırlıyor musun ?
“Başın sağ olsun” dediklerinde
ateşle cevap vermiştin?
İşte o da bir aynaydı,
dikeni olmadan gülün olmayacağına işaret eden.

Dost, dostun yükünü taşır.
Dost, dostun sırrını saklar.
Dost, dostun yolunu açar.
Dost, dostun suskunluğunu duyar.
Sevgi ve saygını yitirmediğin sürece yanındayım.
Ama bir gün haddimi aşarsam,
sil beni bir kalemde.
Çünkü dostluk da edep ister,
edep ki dostluğun kalbidir.

Unutma dostum,
bu yolu açan O’dur.
“Hamd olsun” dedik,
“ALLAH YÂR OLSUN ” dedik.
Ve bil ki,
dua, ney'in sırrı gibi
ruhu yakar, kalbi değiştirir,
hayatı değiştirir.

Şems, Mevlânâ’ya ayna olmuştu;
Mevlânâ, Şems’e gönül…
Biz de aynayız birbirimize.

Dost… dedim,
dost gölgeden değil, ışıktan yürür.
Dost… dedim,
dost ateşte yanar, külde dirilir.
Dost… dedim,
dost suskunluğun içinden kelâmı işitir.

Ve bil ki dostum,
bu yol kolay bulunmadı.
Emekle, gözyaşıyla, sabırla örüldü.
Bir kalemde yazılmadı ki,
bir kalemde silinsin…

ALLAH YÂR OLSUN