Arif Dediğin Şiiri - Saffet Çakır

Arif desem susar, en hırçın sular
Bir gülşen'i ebrar nerde? Ondadır
Kalpleri keşfeder; gökten ordular
Gönülde en güzel yer de ondadır.

Dilinden bir hikmet marifet akar
Duruşu tevazu, bakışı vakar
Kalp gözü feraset nuruyla bakar
Kâinatı süzen perde ondadır.

Gözünde hoşgörü, tebessüm yüzde
Bırakmaz kimseyi onulmaz düzde
Ziyası ışıldar, gece, gündüzde
Civanmert bir yürek ser de ondadır.

Hal bilir, kimsenin sırrını vermez
Mü'min-ül emin'dir, akıl sır ermez
Kusurun olsa da kapatır, görmez
Hem şeref, haysiyet ar da ondadır.

Ne üzer kimseyi, nede ilişir
Sahip çıkar, garip ile gülüşür
Ekmeğini herkes ile bölüşür
Cömertlik ne âla var da ondadır.

Yüreği gülistan, bağlar gibidir
Yüzünde o hüzün, ağlar gibidir
Sırtını verdiğin dağlar gibidir
Mevsimde ilkbahar, kar da ondadır.

Gönül böyledir ya, dengini arar
Tatlı merhem ile yaranı sarar
Süveyda bezmin de verirde karar
Deste gül elinde, zar da ondadır.