Dönüşü yok biliyorum… Şiiri - Oktay Çekal

Dönüşü yok biliyorum…

Gözlerimin yaşlı bakışlarında gördüm,
Ruhumun acı çektiğini ve boğulduğunu,
Uçamıyordum bir kuş gibi, sonsuz diyarlara,
Kaybedemiyordum, görünmezlikte varlığımı,
Hep ortada kalmış, bir bedenle yalnızlıklar da…

Sessizlikle tanıştım, suskunluğumu dinledi,
Bir kartal gölgesinde, gizlenmiş duygularımı,
Hislerimdeki umutsuzlukları, saklı mahzenimden,
Bir bir çıkardım, yüreğimdeki acıyla birlikte,
Haykırdım bir kayalıktan, denizin sesiyle karıştı.

Artık anladım ki; dönmeyeceksin o sesiz gidişten,
Güneş doğmayacak, senle battı son kez…
Karanlıkların gölgesinde, takılı kalan nefesim,
Aydınlığa asla solumayacak, gözlerim parlamayacak artık.
Bedenimde kalan ne varsa, ruhumdan çıkıp gitti.

Düşünmüyorum eskisi gibi, amaçsız yaşıyorum içimde,
Hayallerime kilit vurdum, bedenimde prangalı,
Anlamak istemiyorum hayatı artık, anlamsız senden sonra,
Beklenmeyen bir tuzak gibi, yakalandım apansız,
Vurgun yedim dört koldan, dönüşü yok biliyorum…

Oktay ÇEKAL
02.06.2011-13.20