Gündüzü diğer insanlara bırakmıştık seninle,
Bütün sözlerimiz hep gece yankılandı sessiz ve karanlık odaların duvarında.
Kapanan her telefonun sonunda
gecenin karanlıgı çökerken terk edilmiş istasyonun o soğuk tren vagonlarında buluyordum kendimi.
Boş gözlerle camdan dışarıya bakarken gözümün önünden bir film şeridi gibi kayıp giçiyordu geçtiğim yerler,şehirler...
Bütün duygu karmaşasının sonunda güneşe bir kez daha dokunacak olmanın dayanılmaz mutlulugunu yaşıyordum.
Ve ayrılık durağına varmıştı tren...
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta