Dönüşen Rüya Şiiri - Sinan Bayram

Bir sabah,
kendimden başka biri olarak uyandım —
ama kimdi o, adımı taşıyan sessizlik?
Aynaya baktım; yüzüm, bir başka zamana aitti.

İçimde bir şey kabardı,
tıpkı düşüncenin etten sıyrılması gibi.
Ellerim — artık eller değil,
anlamın çatladığı yerlerde büyüyen köklerdi.

Zamanın derisi soyuluyordu üzerimden,
her saniye, bir kimlik dökülüyordu toprağa.
Bir böcek miydim, bir insan mı,
yoksa yalnızca değişmenin biçimiydim?

Kalbim, kabuğuna sığmayan bir yaratık gibi
kendi yankısına çarptıkça çoğalıyordu.
Annemin sesi, uzak bir duadan kalma bir gölge,
dünya ise bana artık yabancı bir rüyaydı.

Ve anladım:
Dönüşmek — yok olmak değil,
kendini başka bir varlıkta yankılamaktır.
Her kabuk, bir dua;
her yara, yeniden doğuşun sessiz eli.

Ben artık “ben” değilim,
ama hâlâ bir sesim var —
varoluşun karanlık suyu içinde yankılanan,
insan olmanın geçiciliğini hatırlatan bir ses.

Sinan Bayram