Dönmeyen Mevsimler Şiiri - Poyraz Özbey

Bir bahar düşürdüm avuçlarımdan,
geri dönmedi—
çimenlerin hafızası silindi,
gökyüzü çiçek açmayı unuttu.

Yaz, kendini yaktı bir akşamüstü,
güneşin külleri rüzgârda savruldu.
Ne kırlangıç döndü ne çocuk kahkahası,
kaldım mevsimsiz bir gölgenin içinde.

Sonbahar gelmedi,
ağaçlar yaprak tutmaya devam etti
ve sararmadan öldü bütün hayaller.
Toprak susuz kaldı, rüzgâr yetim,
gök gürültüsü bile sustu.

Kış, kapımı hiç çalmadı.
Kar taneleri un ufak düşler gibi
havada yok oldu.
Üşümeden üşüdüm,
üşüyerek yanmayı öğrendim.

Ben hâlâ orada—
yazın küllerini avuçlayan,
baharın adresini arayan,
göğe mevsim soran bir yolcuyum.

Ve anladım:
dönmeyen mevsimler,
dönmeyen yüzler gibidir;
hepsi kalbin bir köşesinde
sonsuz bir hasret olarak kalır.