Dönmeyeceğini Anladığımda

Bugün ihanetine bir şiir daha yazdım,
çünkü içimde hâlâ o günün sessizliği var.
Kapıdan çıkarken
“Geleceğim.” demiştin,
ne vedan vardı,
ne de bir söz bıraktın geride.
Sadece gözlerime baktın,
sanki bir şey söylemek ister gibi,
ama sustun.

Günler geçti,
takvim yaprakları birikti
ve ben hâlâ seni bekledim.
Her ses, her gölge
dönüşün sandım.

Gelmediğinde anladım aslında:
o bakış, bir vedaymış.
Yüzün yoktu söylemeye,
kaçtın sessizliğe.
Valizine iki parça eşya koymuşsun,
diş fırçanı bile almamışsın…
Ben sanmıştım ki,
aceleyle gitmişsin,
ama meğer
çoktan başka bir hayata yerleşmişsin.

Ben, arkandan baka kaldım,
gidişini değil,
döneceğin umudunu gördüm.
Oysa sen,
çoktan bir ihanete yürüyordun.
Ve ben, en son el sallayışımda
bir aşkı değil,
kendimi uğurlamışım.

SİLEZYA