Donma Şiiri - Hakan Karaduman

DONMA

1

Zaman aniden donar hep ikindi akşam arası,

Işık donmadan ellerin boş, ruhun anlamsız boşlukta

Sağa doğru koşturup ışıkların nereden geldiğine bakarsın

O an düşünürüm, sola koşturup

Hangi hislerimi beslemeyi unuttum,

Hangi hislerim doymuş ve beni terk etmiş

Hangi düşüncelerim aniden beni yalnız bırakmış

Olunca o an;

Ne heyecan ne ten ürpertisi ne şehvet

Ne de nefesimin donması,

Öylece kalakalırım bir ikindi sonrası…

Akşamı bekleyen odama sızan güneş ışığı

Kendimi çok anımsarım, hep derindir anılarım

Beynim geçmişe demirler takılırım kendimi döverim,

Hırpalarım, yüzüm ekşir, yalnızlık benimle savaşa hazır

Akşam sonrası gelecek karanlık.

2

İkindi sonrası odama yansıyan güneş, içimi acıtır

Acıyarak bakar bana kim bu yalnız?

Bu ne cüret diyebilmek için öne doğru eğilirim

Birazdan solmadan önce solmuş gibi, sanki çürümüş gibi

Zaman yoksunu gibi, yaşamıyor gibi, yaşar gibi, zaman hırsızı gibi

Yaşıyor gibi, nefes alıyor ama hayvan gibi, koku alıyor, sanki açelya gibi

Duvarlara her ikindi sonrası yapışkan ayaklarıyla yapışan salyangoz gibi

İkindi sonrası akşama mahkûm, duvarımda dünden kalan izlerinin

yeni yollar arayan ve her zaman bulan, masum ışığı izlerin, yapışkan

Perdelerden süzülürken, kirli yorgun perdelerdeki izlerin hikayelerin

en önemsiz ve anlaşmasız, konuşamayan, düşünemeyen,

IŞIK,

Gereksiz atomların çarpıntısı yalnızlık senfonileri duyarak solan

Sürtünerek geçerken ikindi sonrası günbatımı bekleyen ölmekteyken

Duvarda salyangoz, uyuyacak yer arar, ses kirli gelir

Kulağına acıtarak sürtünürken...

3

Sönen az sonra yatmaya gidecek ışık,

Salyangozu unutur, beni unutur,

Zaman ve ışık unuturlar bizi

Hatıralarım onları durdurur

Zaman, ışık ve hatıralar,

İkindi sonrası, akşama yakın, donan her şey

Bugün de nefes almanın inanılmaz lezzetti içinde

Hep birlikte; kediler, müzikler, şiirler, doymuş beyinler...

Yalan tabi;

Yalandan uğurlarım ışığı önce salyangoz hatırlarımı

Keşke yarın olsa ve ben yaşıyor olsam,

Keşke yine perdelerden sürtünerek
İçeri girse ikindi sonrası ışık, yine boşluk,

Buluşsak,

Sadece nefes alacak kadar yaşasak…

Zaman durunca

Ne çok geçmişten zamanlar akıyor beynime
Dondum, ama donmuyor zaman…

-Keşke beni oracıkta bıraksa, oracıkta ağlayabilsem birazdan gelecek karanlığı görmeden-

Duvardaki kirli ışık uzaklaşarak siyahlaşıyor

Her temiz kirlenirken o karanlığa saklıyor kendini

Yine o anlamsız ortada kalmış ikindi sonrası akşam arası

Yarın yeniden gelecek belki öylece donarak zayıflayıp sönecek

Yine gelecek…

Hakan Karaduman