Dondurma Şiiri - Erdem Koray Toygar

Annenin elini tuttun az önce,
Ben de çöpte bulduğum simidin kenarını...
Sen çikolatalı dondurmayı beğenmedin,
Ben bir tane çikolata rüyamda görmedim.

Tişörtün tertemizdi senin,
Benimkini yağmur yıkadı dün gece
Bir de belediye hortumu...

Anan dedi ki sana:
"Hangisini istersin oğlum,
Fıstıklı mı, karamelli mi?"
Sen kararsız kaldın...
Ben hayatım boyunca hiç kalamadım.

Ben kararımı üç yaşında verdim:
Ya sokakta ölecektim
Ya da sokakta yaşamaya direnecektim.

Sen o dondurmayı yere attın,
Ben gözümle tuttum havada
Ama sen fark etmedin,
Ben de alıştım zaten görünmemeye.

Senin ağladığın şeye
Ben karnımı doyururdum ulan!
Sen o dondurmayı beğenmedin ya,
Ben seni hiç beğenmedim.

Baban arabada bekliyordu klimada,
Ben gölgede bekledim sıramı
Çöpte kalan son ekmek için.

Senin oyuncakların pille çalışıyor,
Benim hayallerimle bile çalışmıyor artık.
Sen gece uyuyorsun masal dinleyip,
Ben masallara küfrederek sabahlıyorum.

Ve biliyor musun, çocuk?
Sen büyüyünce unutacaksın o dondurmayı...
Ama ben unutmayacağım
Senin onu yere attığın anı.

Çünkü o dondurma benim karnım değil,
İçimdeki umudu doyuracaktı.