Dolunay'ın İstanbul Vuslatı

Süleymaniye’nin göğsünde bir dua tuttum,
Minareler göğe değil, içime yükseldi.
Boğazdan esen rüzgâr, senin adını getirdi,
Her dalga bir selam, her martı bir umut gibi.

“Allah’a ısmarladık,” dedin,
Ben de içimden dedim ki:
“Önce Rabb'ime sonra kalbime emanet ettim seni.”
Korkularım kara bir çocuktu,
Ama İstanbul çocuklara sabrı öğretiyordu.

Gölgesinde oturduğum tekkede
İçimden şu geçti:
“Bir hayali yeniden kurmak için söz sırası ellerimizde...”
Ve o eller, ne zaman titrerse
Adını anarım secdede, kalbimle sessizce.

Çalıkuşu fısıldadı kulağıma:
“Seviyorsan, sabrın yüküdür boynuna inen,”
Sen bana Kamran olma dedin,
Ben de dedim ki:
“Sen yüreğime Çamlıca kadar yer ettin.”

Dolunay indi Haliç’in üstüne,
Ve biz sustuk...
Ama suskunluğumuzdan şiir sızdı
Kalemimiz yoksa da,
Kalbimizle yazdık.

Her dua bir mektup oldu Ay’a,
Her secdede yaklaştım vuslata biraz daha.
Senin gözlerinden geçtim,
Ey Dolunay!
Sen şahitsin,
Bu bekleyiş bir tükeniş değil,
Bir teslimiyetti Rabb’e.