Yelkovanın Telaşı Şiiri - Müzeyyen Önder

Kimsesizliğimin saati
Akrebi kovalayan,
Yelkovanın dönme telaşına takılı,
Geçip giden her saniye,
Bir adım daha yalnızlığa yaklaşırken.

Ektiğim saksıdaki çiçeğin
Yaprakları, kimi solgun, kimi kırgın,
Her gün biraz daha susayan
Bir zamanlar umutla açan çiçeklerim.
Tıp kı içimde büyüyen
Bir bekleyişin izleri gibi.

Yazdığım sayfada,
İyiyim diyerek,
Kimsesizliğimi selamlıyorum.
Her seslenişinde biraz daha sızlanarak
Sarılıyorum kelimelerine,
Bir tek onlarda buluyorum huzuru.

Boynuma taktığın mavi boncuk,
Bir hatıra senden
Zamanın ağır yükünü omuzlarımda taşırken,
Günü yeniden selamlıyorum,
Ama hala eksik, hala sensiz.

Gözlerim saate takılırken,
Yelkovanın telaşındaki yokluğunu hissediyorum,
Her geçen dakika,
Bir boşlukta kaybolan hayal gibi.
Her eksikliğe rağmen
yalnızlıkla barışmayı öğrendim,
Yine de iyiyim.