Özge uzatacaktı gece kokulu saçlarını,
Annesi tarayacaktı gecenin kokusunu;
Kendi gül kokusuna bulayacaktı.
Doktor kanser dedi;
Geceyi topladılar güllerden,
Gül kokusu soldu...
Özge bilmiyordu acının bu kadar acı olduğunu,
Nerden bilsin daha umutlara boyanmış bir çocuktu o,
Ölemeyecek kadar,acı çekemeyecek kadar çocuktu; masumdu...
Azrailin elleri sarılmıştı gırtlağına,
Ama içindeki sevgiyi,umudu öldüremiyordu işte...
Annesi her saniye nefesini yokluyordu
Yaşıyor mu diye elleri titreyerek,
Doktor kanser dedi;
Özge yavaş yavaş geceye karıştı, saçları gibi
Annesi yavaş yavaş soldu, Özge'si gibi
Ve artık hayat yoktu, Özge'min olmadığı gibi....
(05.08.05/TRABZON)
Nazlı Gizem ÇağlayanKayıt Tarihi : 8.8.2005 15:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bana hastalığımdaki günleri o gün ki düşüncelerimi anlattı
paylaşım için teşekkürler
tebrik ederim nazlı hanım...biliyorum bu acıyı
tebrik ederim nazlı hanım...biliyorum bu acıyı
çok başarılı bence. gitarı kim çalıyor?
TÜM YORUMLAR (16)