Doğumdan Ölüme Şiiri - Hamiş Mustafa

Bir yaşında sevği topusun,
Onun bunun koçusun,
Evin neşe kaynağısın.

Yedi yaşında okul yolunda,
Güzeldir herşey dünyada.

Onyaşında umrunda olmaz birşey,
Görüp geçirdiğin güzeldir herşey.

Onbeş yaşında sevği çiçeğim açtı,
Güzel olan beni seçti.

Yirmi yaşında sevğiyi buldum,
Gönlümün çiçeğini sordum.

Yirmi beş yaşında gonca gülleri derdim,
Oturup sevdiğimle dertleştim.

Otuz yaşında gözüm görmez kimseyi,
O zaman belledim sevmeyi.

Otuz beş yaşında evin geçimi çöktü başıma,
Nice sevdalılar çıkar karşıma.

Kırk yaşında umutlarım azalır,
Çektiğim çileler çuvalır.

Kırk beş yaşında zorlanmaya başlar günlerim,
Teker,teker gider sevenlerim.

Elli yaşında başlar sıkıntılar,
Seni anlamazlar onlar bunlar.

Elli beş yaşında olmaz dostlar,
Teker,teker senden kaçarlar.

Atmış yaşında çöker umutlar,
Geçmez bir daha yarınlar.

Atmış beş yaşında başlar belinde bükülmeler,
Görmemeye başlar gözler.

Yetmiş yaşında işin zorlaşır,
Azrail seninle dolaşır.

Yetmiş beş yaşında kimse olmaz yanında,
Gözün gönlün öbür dünyada.

Seksen yaşında işin biter,
Ele güne muhtaç eder.

Seksen beş yaşında her şey biter,
Yaptıkların yapaçakların yeter.

Doksan yaşında yaşadığın günler bitti,
Evimi barkımı fırtınalar yıktı.

Mustafanın sonu mezara gider,
Her şey biter,