Bu gün senin doğum günün anneciğim
ama sen yoksun
gitmen gerekiyordu gittin
her şey gitti sanki seninle
içimde tahrip gücü ölçülemeyen
bir nötron bombası patladı
dış yapı bozulmadı maskeli ve makyajlı bile
hep başım dimdik onurlu asi çılgın nehir
oysa içim paramparça
sonrası tanımsız ıssız çığlık çığlığa bir boşluk
hiçbir şey eskisi gibi değil
asla da olmayacak
gözyaşlarını görmeyeceğim diyerek
bana ağlamayı yasaklamıştın
hiç sana sarılıp ağlayamadım anne
şimdi görüyorsun ağladığımı
bağışla lütfen
telefon edemiyorum ve şiir gönderemiyorum
doğum günün kutlu olsun
hep kendi acılarıma razı olmuştum
gitmek istediğinde de git dedim
yeter ki sen acı çekme ele avuca düşme
ama anne içim hep kan tuz bastırdım yarama
kaçtım kaçtım sana yazmaktan
dayanamıyorum çünkü gittiğini düşünmeye bilmeye
oysa sürekli konuşuyorum kızıyorum özlüyorum
alışmayı hiç beceremem ben bilirsin
yalnızca taşırım düşmeden yürürüm
aynada seni görüyorum
dokunuyorum yüz çizgilerime saçlarıma
ellerime pürüzsüz tenime sensin
anlatımsız bitimsiz bir yangın sönmüyor
zaman ağırlaştı geçmiyor günler geceler
anne ne yapacağımı bilmiyorum
kimse görmüyormuş seni düşlerinde
anladım ki sen hep bana geliyorsun
gurbetlerde savrulup duruyorum kimsesizliğimle
kaybolmuyorum merak etme planör olmadım hiç
kendi rotasını sınırsızlığa ayarlayan uçağım
ötelere durmaksızın ufuk çizgisi olmayan ötelere gidiyorum
anne Nisanlar seninle güzeldi şimdi sensizlikle acı
baharı çok severdim alıp götürdü seni
senden gizlemiştim hayatın bana kahpeliklerini
şimdi görüyorsun cansuyum ne olur affet beni
20.04.2007 Nilgün ACAR
Kayıt Tarihi : 1.5.2007 15:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
annelerin çekip gidişi acıyı beraberinde taşır insanın içerisine.....gidişi dediği gibi şairin nötron ise duyguların en kabarık hali yetmez demektir....evet şiirin dehlizlerinde kayboluyor insan içim içim yanan bir alev gibi sarıyor ve köz köz kelimeleşiyor.....
anneler şirde bile gitmeyi haketmiyor ...
teşekürler
oysa sürekli konuşuyorum kızıyorum özlüyorum
alışmayı hiç beceremem ben bilirsin
yalnızca taşırım düşmeden yürürüm
aynada seni görüyorum
dokunuyorum yüz çizgilerime saçlarıma
ellerime pürüzsüz tenime sensin
anlatımsız bitimsiz bir yangın sönmüyor
zaman ağırlaştı geçmiyor günler geceler
anne ne yapacağımı bilmiyorum
kimse görmüyormuş seni düşlerinde
anladım ki sen hep bana geliyorsun
gurbetlerde savrulup duruyorum kimsesizliğimle
kaybolmuyorum merak etme planör olmadım hiç
kendi rotasını sınırsızlığa ayarlayan uçağım
ötelere durmaksızın ufuk çizgisi olmayan ötelere gidiyorum
anne Nisanlar seninle güzeldi şimdi sensizlikle acı
baharı çok severdim alıp götürdü seni
senden gizlemiştim hayatın bana kahpeliklerini
şimdi görüyorsun cansuyum ne olur affet beni
İçten ve duygulu şiiriniz için kutlarım.yüreğinize sağlık.tüm annelerin anısı önünde saygı ile eyiliyorum.sevgi ve selamlarımı gönderiyorum.İsa Tekin
TÜM YORUMLAR (2)